[…] Στις παρακάτω γραμμές εκφράζονται μερικές εσώτερες σκέψεις ως ένα ελάχιστο φόρο τιμής στον Επαναστάτη Λάμπρο Φούντα, που έπεσε περήφανος με το όπλο στο χέρι στις επιτιθέμενες γραμμές του ένοπλου αγώνα, αναδεικνύοντας με τον πιο κοφτερό τρόπο την προσωπική αυταπάρνηση, το Βαρύ Βάδισμα της αντικαθεστωτικής δράσης, το ξεπέρασμα της αυτοσυνείδησης και της επιλογής· Είναι εκείνες οι μετρημένες ώρες που η ανθρώπινη σκέψη διεκδικεί μιαν αντικειμενική αλήθεια γεμάτη με επαναστατικό θράσος σ’ ένα ζήτημα όχι θεωρητικό, αλλά πρακτικό. Ο άνθρωπος στην πράξη οφείλει ν’ αρνηθεί ό,τι τον περιορίζει, σ’ αυτό το πολεμικό πεδίο που ο δρόμος της αντίστασης οδηγεί στην πραγμάτωση για αληθινή ζωή…
Ο δρόμος χωρίς επιστροφή μέθυσε με τον κυκλικό χρόνο, ξελογιάστηκε, άρχισε να μιλά, να ονειρεύεται το ελεύθερο πνεύμα του ασυμβίβαστου, την άγρια ομορφιά του εξεγερμένου, την πορεία της τελικής ευθείας, την τελευταία μάχη…
Μες τον γκριζόμαυρο ορίζοντα της μητρόπολης του πόνου, μια κίτρινη ομίχλη απ’ το χθες, εκδηλώθηκε με χυδαιότητα για να προσφέρει γεμάτη καλοσύνη στους «εκλεκτούς» το ύπουλο δισκοπότηρο που φέρει στο περιεχόμενό του τον βούρκο της απανθρωπιάς, την κοινωνική αδικία…
Σ’ αυτούς τους αγκαθωτούς μονόδρομους, ο εφιάλτης της ξεφτίλας, της ταπείνωσης οργιάζει, τα όνειρα πνίγονται στον βόρβορο των πρόστυχων ιδεολογημάτων, το ευγενικό παρόν τυραννιέται απ’ την άθλια λογική της εκμηδένισης, το πνεύμα της αυτοσυνείδησης σφαγιάζεται από τα σκοτεινά κέντρα των μαφιόζικων επιδρομών, οι χρυσοστόλιστοι «εκλεκτοί» χλευάζουν, χτυπούν χωρίς έλεος με την μέρα και την νύχτα κολλημένες στην ίδια θεατρική παράσταση…
Ξαφνικά ο αγέρας κόπασε, η νύχτα φόρεσε τα όμορφα προικιά της για τον γνωστό περιπετειώδη περίπατο, μια παράξενη σιγαδιά ξεγυμνώθηκε στους δρόμους της αιματοβαμμένης πάλης, σκεπάζωντας απαλά τους ήχους της μητρόπολης και τις άχαρες συνοικίες, αυτό το μυστήριο πάντρεμα της νύχτας άρχισε να συμβαίνει, άλλωστε είναι γνωστή η αιώνια ερωτική σχέση της με τον επαναστατημένο άνθρωπο…
Σ’ εκείνο το αρχέγονο συναίσθημα της έλξης, σ’ εκείνο το μεταφυσικό τραγούδι της αίσθησης και των παλμών για αληθινή ζωή πραγματώνεται η μεταμορφωτική ένδυση των μοναχικών σκιών· εκεί συναντιέται η ελεύθερη σκέψη με την επιθυμία, η γλυκιά αφοσίωση με την επιλογή, το εσώτερο ένστικτο με την πράξη· έτσι απλά γαλήνια μοιράζονται στα δυο σαν το κρασί και το σταφύλι, άμεσα χωρίς περιτολογίες, ηθικούς φραγμούς, συμφέρον και αναβολές…
Οι μοναχικές σκιές στρέφονται αντιθετικά ως προς την κύρια κατεύθυνση που ορίζουν οι «εκλεκτοί», τα χνάρια τα οποία διαβαίνουν είναι αποκλειστικά ήρεμα και αυτό τους κάνει περισσότερο ζηλευτούς, δεν ενδιαφέρονται για επιφανειακές σχέσεις, για φιλίες χωρίς πόνο, για έρωτες χωρίς νόημα, για ραντεβού ανούσια, μίζερα, υποκριτικά, εσωστρεφικά, εγωιστικά, απομονωτικά, περιθωριακά, οι συναντήσεις τους είναι ποτισμένες με την εμπιστοσύνη, τη συνέπεια, τη δέσμευση, οι συναναστροφές τους είναι αυστηρά επιλεκτικές και οι διαθέσεις τους πάντα ριψοκίνδυνες, έχουν μάθει ερμητικά να ζουν με τα λίγα, να ξεπερνούν τον εαυτό τους στις αληθινές στιγμές, γι’ αυτό βρίσκουν την δύναμη να μισούν θανάσιμα τους «εκλεκτούς» που διαθέτουν τα πολλά…
Ξέρουν να σιωπούν, να περιμένουν με ταχυπαλμία και τόλμη για την εφαρμογή των καταστροφικών σχεδίων τους, αυτή η ασταμάτητη δίψα για αληθινές στιγμές συνδέεται άρρηκτα με την σιωπηλότατη σκέψη τους. Οι μοναχικές σκιές ξεπηδούν με ανεξάντλητη όρεξη για πόλεμο, με φανερή θέληση για δημιουργία, με περίσσιο θάρρος και έντονη τη μυρωδιά της φαντασίας ξεσκίζουν το σκληροτράχηλο δέρμα της πειθαρχημένης ζωής, ξερνούν το βρώμικο αίμα της «Πανάγιας νομιμότητας» και ορμούν στους εξουσιαστικούς ιστούς της επιβαλλόμενης «κοινωνικής ειρήνης»…
Μιλούν με πυγμή για το ελεύθερο πνεύμα που τους ενσαρκώνει-περιβάλλει, φωνάζουν έντονα με πάθος την γλώσσα της πύρινης αλήθειας, διαπερνώντας την κόλαση της καθημερινότητας, σαν να μην υπολογίζουν τίποτα, σαν να είναι το μυαλό τους κολλημένο σ’ ένα μόνο πράγμα· εξεγερθείτε, επιτεθείτε, χτυπήστε αμείλικτα, διότι έρχεται κάποια στιγμή που η σιχαμερή φιλαυτία θα καταστραφεί συθέμελα από την επαναστατημένη ταπεινότητα· εκεί που η μουντή ζωή θα κατακερματιστεί αδυσώπητα και η αρετή του αγώνα θα ρίξει τις σπίθες του ξεσηκωμού στους γλυκανάλατους περαστικούς…
Έχουν άλλες σκέψεις να ζυγίσουν, σκέψεις φλογερές, χαοτικά ανυπότακτες που τους ωθούν τόσο μακριά σ’ ένα τόπο, σε μια γη ΕΛΕΥΘΕΡΗ, άλλες ζωές να ανακαλύψουν· χωρίς καταπιεστές-καταπιεζόμενους, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενους που δεν θα εξουσιάζει αυτό το γελοίο οικονομικίστικο πνεύμα των «εκλεκτών», αλλά ο ίδιος ο λαός, η ίδια η κοινωνία θα πορεύεται με αρμονία στο φωτεινό μονοπάτι της ελευθερίας, στην μηχανική βάση της αυτοοργάνωσης-αυτοκυριαρχίας για μια ζωή αταξική χωρίς νόμους και θεσμούς…
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΘΟΣ
ΠΑΝΤΑ ΠΑΘΟΣ
[…]
Ε.Ο. 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ
