[…] Στις παρακάτω γραμμές εκφράζονται μερικές εσώτερες σκέψεις ως ένα ελά­χιστο φόρο τιμής στον Επαναστάτη Λά­μπρο Φούντα, που έπεσε περήφανος με το όπλο στο χέρι στις επιτιθέμενες γραμ­μές του ένοπλου αγώνα, αναδεικνύοντας με τον πιο κοφτερό τρόπο την προσωπι­κή αυταπάρνηση, το Βαρύ Βάδισμα της αντικαθεστωτικής δράσης, το ξεπέρασμα της αυτοσυνείδησης και της επιλογής· Είναι εκείνες οι μετρημένες ώρες που η ανθρώπινη σκέψη διεκδικεί μιαν αντικει­μενική αλήθεια γεμάτη με επαναστατι­κό θράσος σ’ ένα ζήτημα όχι θεωρητικό, αλλά πρακτικό. Ο άνθρωπος στην πράξη οφείλει ν’ αρνηθεί ό,τι τον περιορίζει, σ’ αυτό το πολεμικό πεδίο που ο δρόμος της αντίστασης οδηγεί στην πραγμάτωση για αληθινή ζωή…

Ο δρόμος χωρίς επιστροφή μέθυσε με τον κυκλικό χρόνο, ξελογιάστηκε, άρχισε να μιλά, να ονειρεύεται το ελεύθερο πνεύ­μα του ασυμβίβαστου, την άγρια ομορφιά του εξεγερμένου, την πορεία της τελικής ευθείας, την τελευταία μάχη…

Μες τον γκριζόμαυρο ορίζοντα της μη­τρόπολης του πόνου, μια κίτρινη ομίχλη απ’ το χθες, εκδηλώθηκε με χυδαιότη­τα για να προσφέρει γεμάτη καλοσύνη στους «εκλεκτούς» το ύπουλο δισκοπό­τηρο που φέρει στο περιεχόμενό του τον βούρκο της απανθρωπιάς, την κοινωνική αδικία…

Σ’ αυτούς τους αγκαθωτούς μονόδρο­μους, ο εφιάλτης της ξεφτίλας, της ταπεί­νωσης οργιάζει, τα όνειρα πνίγονται στον βόρβορο των πρόστυχων ιδεολογημάτων, το ευγενικό παρόν τυραννιέται απ’ την άθλια λογική της εκμηδένισης, το πνεύμα της αυτοσυνείδησης σφαγιάζεται από τα σκοτεινά κέντρα των μαφιόζικων επιδρο­μών, οι χρυσοστόλιστοι «εκλεκτοί» χλευ­άζουν, χτυπούν χωρίς έλεος με την μέρα και την νύχτα κολλημένες στην ίδια θεα­τρική παράσταση…

Ξαφνικά ο αγέρας κόπασε, η νύχτα φό­ρεσε τα όμορφα προικιά της για τον γνω­στό περιπετειώδη περίπατο, μια παράξε­νη σιγαδιά ξεγυμνώθηκε στους δρόμους της αιματοβαμμένης πάλης, σκεπάζωντας απαλά τους ήχους της μητρόπολης και τις άχαρες συνοικίες, αυτό το μυστή­ριο πάντρεμα της νύχτας άρχισε να συμ­βαίνει, άλλωστε είναι γνωστή η αιώνια ερωτική σχέση της με τον επαναστατημέ­νο άνθρωπο…

Σ’ εκείνο το αρχέγονο συναίσθημα της έλξης, σ’ εκείνο το μεταφυσικό τραγούδι της αίσθησης και των παλμών για αληθι­νή ζωή πραγματώνεται η μεταμορφωτική ένδυση των μοναχικών σκιών· εκεί συνα­ντιέται η ελεύθερη σκέψη με την επιθυ­μία, η γλυκιά αφοσίωση με την επιλογή, το εσώτερο ένστικτο με την πράξη· έτσι απλά γαλήνια μοιράζονται στα δυο σαν το κρασί και το σταφύλι, άμεσα χωρίς περιτολογίες, ηθικούς φραγμούς, συμφέρον και αναβολές…

Οι μοναχικές σκιές στρέφονται αντιθε­τικά ως προς την κύρια κατεύθυνση που ορίζουν οι «εκλεκτοί», τα χνάρια τα οποία διαβαίνουν είναι αποκλειστικά ήρεμα και αυτό τους κάνει περισσότερο ζηλευτούς, δεν ενδιαφέρονται για επιφανειακές σχέ­σεις, για φιλίες χωρίς πόνο, για έρωτες χωρίς νόημα, για ραντεβού ανούσια, μίζε­ρα, υποκριτικά, εσωστρεφικά, εγωιστικά, απομονωτικά, περιθωριακά, οι συναντή­σεις τους είναι ποτισμένες με την εμπιστο­σύνη, τη συνέπεια, τη δέσμευση, οι συνα­ναστροφές τους είναι αυστηρά επιλεκτι­κές και οι διαθέσεις τους πάντα ριψοκίν­δυνες, έχουν μάθει ερμητικά να ζουν με τα λίγα, να ξεπερνούν τον εαυτό τους στις αληθινές στιγμές, γι’ αυτό βρίσκουν την δύναμη να μισούν θανάσιμα τους «εκλε­κτούς» που διαθέτουν τα πολλά…

Ξέρουν να σιωπούν, να περιμένουν με ταχυπαλμία και τόλμη για την εφαρμογή των καταστροφικών σχεδίων τους, αυτή η ασταμάτητη δίψα για αληθινές στιγμές συνδέεται άρρηκτα με την σιωπηλότα­τη σκέψη τους. Οι μοναχικές σκιές ξεπη­δούν με ανεξάντλητη όρεξη για πόλεμο, με φανερή θέληση για δημιουργία, με πε­ρίσσιο θάρρος και έντονη τη μυρωδιά της φαντασίας ξεσκίζουν το σκληροτράχηλο δέρμα της πειθαρχημένης ζωής, ξερνούν το βρώμικο αίμα της «Πανάγιας νομιμό­τητας» και ορμούν στους εξουσιαστικούς ιστούς της επιβαλλόμενης «κοινωνικής ει­ρήνης»…

Μιλούν με πυγμή για το ελεύθερο πνεύμα που τους ενσαρκώνει-περιβάλλει, φωνάζουν έντονα με πάθος την γλώσσα της πύρινης αλήθειας, διαπερνώντας την κόλαση της καθημερινότητας, σαν να μην υπολογίζουν τίποτα, σαν να είναι το μυα­λό τους κολλημένο σ’ ένα μόνο πράγμα· εξεγερθείτε, επιτεθείτε, χτυπήστε αμεί­λικτα, διότι έρχεται κάποια στιγμή που η σιχαμερή φιλαυτία θα καταστραφεί συ­θέμελα από την επαναστατημένη ταπεινότητα· εκεί που η μουντή ζωή θα κατα­κερματιστεί αδυσώπητα και η αρετή του αγώνα θα ρίξει τις σπίθες του ξεσηκωμού στους γλυκανάλατους περαστικούς…

Έχουν άλλες σκέψεις να ζυγίσουν, σκέ­ψεις φλογερές, χαοτικά ανυπότακτες που τους ωθούν τόσο μακριά σ’ ένα τόπο, σε μια γη ΕΛΕΥΘΕΡΗ, άλλες ζωές να ανακαλύψουν· χωρίς καταπιεστές-καταπιεζόμενους, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενους που δεν θα εξουσιάζει αυτό το γε­λοίο οικονομικίστικο πνεύμα των «εκλεκτών», αλλά ο ίδιος ο λαός, η ίδια η κοινω­νία θα πορεύεται με αρμονία στο φωτεινό μονοπάτι της ελευθερίας, στην μηχανική βάση της αυτοοργάνωσης-αυτοκυριαρχίας για μια ζωή αταξική χωρίς νόμους και θεσμούς…

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΘΟΣ

ΠΑΝΤΑ ΠΑΘΟΣ

[…]

Ε.Ο. 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ